MAGUINDANAO MASSACRE

Habang nanonood kami ng tv, bigla tumutulo ang luha ng asawa ko, labis ang aming kalungkutan sa sinapit ng mga pinatay sa maguindanao. Wala akong maisip na salita para kundenahin ang pag paslang sa mga inosenteng biktima. Sa mga media men na ginagawa lang ang kanilang tungkulin ay dinamay pa. walang kasing sakit sa kanilang mga pamilya ang sinapit ng mga ito sa kamay ng mga bandido. Ngunit sa bawat araw na nagdaraan, laging bitin ang action ng gobyerno upang panagutin ang mga may sala. Meron daw silang manhunt operation, pero sino ba ang hinahabol? Ang mga pinatay ay Magulang, kapatid, anak. Lahat ay may pamilyang naghihintay sa kanilang pagbabalik mula sa kanilang trabaho, na pagdating ng hapunan ay kasama nilang kakain sa isang simpleng hapag kainan. Ngunit ang kaligayahang ito ay inagaw ng mga taong sakim sa kapangyarihan. Wala itong kasing sakit sa mga naiwan. Ang lahat ay sumisigaw ng katarungan, sana ay hindi ito ipagkait sa kanila. Madalas sinasabi ko malakas ako. Ang totoo mahina din ako, Malakas lang ako dahil kasama ko ang aking asawa at ang aking mga anak. Nabubuhay ako dahil sa mga mahal ko. Hindi ko kakayanin na mawala ang kahit sino sa kanila, umiikot pa ang mundo ko dahil sa kanila. Tulad din natin ang mga pinaslang sa maguindanao, may mga pamilyang naiwan at labis na nagmamahal at labis na nasasaktan sa hindi inaasahang pangyayari. Samahan natin sila kahit sa panalangin na makamtan nila ang katarungan.